لطفاً درمورد فایده اتمسفر و لایه‌های آن در قرآن برای بنده توضیح بدهید.

پاسخ اجمالی

«اتمسفر» یا «جَوّ»، در اصطلاح زمین‌شناسی؛ پوشش گازی اطراف کره زمین را گویند. اتمسفر از نظر کار و وظیفه به هفت لایه تقسیم می‌شود.
آیاتی در قرآن کریم وجود دارد که از آنها، وجود و فایده لایه‌های اتمسفر برداشت می‌شود؛ مانند آیه شریفه «وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آیاتِها مُعْرِضُون». از آن‌جا که آرامش زمین به تنهایى براى آرامش زندگى انسان کافى نیست، بلکه باید از طرف بالا نیز ایمنى داشته باشد، خداوند در این آیه می‌فرماید: «ما آسمان را سقف محفوظى قرار دادیم ولى آنها از آیات و نشانه‌‌هاى توحید که در این آسمان پهناور است روی‌‌گردانند».
منظور از آسمان در این‌جا، جوّى است که گرداگرد زمین را گرفته، و ضخامت آن صدها کیلومتر می‌باشد، این قشرِ ظاهراً لطیف که از هوا و گازها تشکیل شده به قدرى محکم و مقاوم است که هر موجود مزاحمى از بیرون به سوى زمین بیاید نابود می‌شود، و کره زمین را در برابر بمباران شبانه‌‌روزى سنگ‌‌هاى «شهاب» که از هر گلوله‌‌اى خطرناک‌ترند حفظ می‌‌کند.
 

پاسخ تفصیلی

«آتمسفر» یا «جَوّ»، عبارت است از طبقه و توده هوایی که اطراف کره زمین را فرا گرفته است.[۱] در اصطلاح زمین‌شناسی نیز چنین تعریف شده است: پوشش گازی اطراف کره زمین را اتمسفر یا جوّ می‌‌نامند.[۲] مرز پائینی آن سطح زمین است ولی برای مرز بالایی آن حدی وجود ندارد. اکثر دانشمندان بر این عقیده‌‌اند که ضخامت اتمسفر اطراف کره زمین بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر است.[۳]
در مباحث زمین‌‌شناسی و هواشناسی؛ اتمسفر دارای این لایه‌‌ها است: تروپوسفر (Troposphere)، استراتوسفر (Stratosphere)، مزوسفر (Mesosphere)، یونوسفر (Ionosphere)، اگزوسفر (Exosphere)، ماگنتوسفر و باد خورشیدی. همچنین گفته شده است: جوّ زمین از جنبه‌‌های گوناگون به طبقات مختلف تقسیم می‌شود، مثلاً از نظر گرما آن‌را به پنج طبقه تقسیم می‌کنند.[۴]


برخی محققان علم زمین‌شناسی که نظری به اعجاز علمی قرآن کریم داشته‌اند معتقدند؛ قرآن این لایه‌ها را از نظر کار و وظیفه به هفت طبقه تقسیم می‌کند و آنها را طبق اصطلاح زمین‌شناسی به ترتیب این‌گونه نام می‌برند: تروپوسفر، استراتوسفر، ازونسفر، مزوسفر، یونوسفر، ترموسفر، اکسوسفر.[۵]
گرچه «اتمسفر»، واژه جدیدی است، آیاتی در قرآن کریم وجود دارد که از آنها، وجود و فایده لایه‌های اتمسفر برداشت می‌شود؛ که در این‌جا به سه نمونه اشاره می‌شود:


۱ – «
وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آیاتِها مُعْرِضُون».[۶] از آن‌جا که آرامش زمین به تنهایى براى آرامش زندگى انسان کافى نیست، بلکه باید از طرف بالا نیز ایمنى داشته باشد، خداوند در این آیه شریفه می‌فرماید: ما آسمان را سقف محفوظى قرار دادیم ولى آنها از آیات و نشانه‌‌هاى توحید که در این آسمان پهناور است روی‌‌گردانند.
منظور از آسمان در این‌جا، جوّى است که گرداگرد زمین را گرفته، و ضخامت آن صدها کیلومتر می‌باشد، این قشرِ ظاهراً لطیف که از هوا و گازها تشکیل شده به قدرى محکم و مقاوم است که هر موجود مزاحمى از بیرون به سوى زمین بیاید نابود می‌شود، و کره زمین را در برابر بمباران شبانه‌روزى سنگ‌هاى «شهاب» که از هر گلوله‌‌اى خطرناک‌ترند حفظ می‌‌کند.[۷]


۲ – «
ثُمَّ اسْتَوى‏ إِلَى السَّماءِ وَ هِیَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْهاً قالَتا أَتَیْنا طائِعین»؛[۸] سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالى که به صورت دود بود به آن و به زمین دستور داد: «به وجود آیید (و شکل گیرید)، خواه از روى اطاعت و خواه اکراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت می‌‌آییم (و شکل می‌‌گیریم)!».
سید هبه الدین شهرستانى معتقد است که مقصود از کلمه سماء و دخان در این آیه‏ شریفه، همان جوّ زمین (اتمسفر) است که آن‌را با نام «کره بخار» اطراف زمین می‌‌خواند. ایشان در ابتدا معانى کلمه «سماء» را برمی‌‌شمارد. و آن‌‌را در عرف و لغت به معناى «شى‏ء علوى»؛ یعنی هر چه بالاى زمین است، می‌داند. که شارع نیز در استعمال الفاظ و اسامى تابع عرف بوده است. سپس می‌گوید در مقالات دینى لفظ سماء به یکى از سه معنا می‌آید:


اول: عین هواى عالى و فضاى خالى.


دوم: جسم عظیم کروى محیط بر زمین ما (که اکثر موارد استعمال در شرع ناظر به این معناست).


سوم: عین کرات علوى(بالاتر) و اراضى سیّاره.


آن‌گاه می‌گوید: وقتى که اطلاق لفظ «سماء» بر هر موجود علوى(بالاتر) جایز و شایع شد چرا جایز نباشد که آسمان زمین ما [جهان مادی] عبارت باشد از کره بخارى که محیط بر هواى زمین است.
سپس ایشان ده دسته دلیل شرعى (آیات و روایات) می‌آورد تا ثابت کند که مقصود از آسمان همین کره بخار است. دسته دوم از دلایل ایشان همین آیه ۱۱ سوره فصلت و روایاتى‏ است که مى‏فرماید آسمان‌ها از دود آفریده شده است. و دود (دخان) را در این آیه شریفه، به معناى همان بخار مصطلح می‌داند و در پایان نتیجه می‌گیرد که: آنچه از مجموع روایات استفاده می‌کنیم مقصود از دود همان بخار است منتها آنکه چون بخار و دود هر دو از یک منشأ هستند و یا چون در عرف و در بدو نظر شبیه همند اسم دخان بر بخار اطلاق شده است. پس‏ همه روایات ناطق است بر این‌که تمامى آسمان‌هاى هفت‌گانه که محیط بر زمین‏هاى هفت‌گانه است از بخار آفریده شده است.‏ [۹]

مفسّران دیگری هم این دیدگاه را احتمال داده‌اند[۱۰] (و البته، نظرات تفسیری دیگری نیز در مورد این آیات وجود دارد).

 


۳ – «
وَ بَنَیْنا فَوْقَکُمْ سَبْعاً شِداداً»؛[۱۱] و بالاى سر شما هفت بناى محکم بنا کردیم.
یکی از احتمالاتی که درباره این آیه شریفه گفته شده، این است که؛ منظور طبقات متعدد هواى اطراف زمین(اتمسفر) باشد[۱۲] که در عین رقیق بودن ظاهرى، از چنان استحکامى برخوردار است که این کره خاکى را از هجوم مستمر سنگ‌هاى آسمانى حفظ می‌کند، و به محض این‌که یکى از آنها جذب کره زمین شود بر اثر تصادم شدید با قشر هوا چنان داغ می‌شود که آتش می‌گیرد، و می‌سوزد، و خاکستر آن به طور ملایم بر زمین می‌نشیند، و اگر این قشر هوا نبود شهرها و آبادی‌هاى ما شب و روز در معرض پرتاب این سنگ‌ها قرار داشت.[۱۳]

 


لایه محافظت اتمسفر به موجودات زنده این امکان را می‌دهد که با آرامش و اطمینان به زندگی خود ادامه دهند. مسلماً این خداوند متعال است که انسان‌ها را حفظ می‌نماید و این لطف و رحمت خداوند در قرآن کریم توصیف شده است.

 

 

منبع:اسلام کوئست


[۱]. فرهنگ فارسی معین، واژه «اتمسفر»؛  بلاغی، سید عبد الحجت، حجه التفاسیر و بلاغ الإکسیر، ج ۱، تعلیقه، ص ۱۵۱، انتشارات حکمت، قم، ۱۳۸۶ق.

[۲]. تقی زاده، حبیب، توضیحاتی بر فصل اتمسفر(کتاب زمین شناسی سال سوم)، مجله رشد آموزش زمین‌شناسی، شماره ۸، ص ۲۴، بهار ۱۳۶۶ش.

[۳]. همان.

[۴]. برای آگاهی بیشتر درباره توضیحات این لایه‌ها ر.کhttp://eghlim1990.blogfa.com/post-31.aspx . 

[۵]. ر.کhttp://eghlim1990.blogfa.com/post-31.aspx .  

[۶]. انبیاء، ۳۲.

[۷]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۳، ص ۳۹۸، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۸]. فصلت، ۱۱.

[۹]. شهرستانى، سید هبه الدین، اسلام و هیئت، ص ۱۳۱- ۱۴۵)با تلخیص)، مطبعه الغرى فى النجف، ۱۳۵۶ق؛ رضائى اصفهانى، محمد على، پژوهشى در اعجاز علمى قرآن، ص ۱۰۲ – ۱۰۳،کتاب مبین، رشت، چاپ سوم، ۱۳۸۱ش.

[۱۰]. طالقانی، سید محمود، پرتوی از قرآن، ج ۱، ص ۱۱۱، شرکت سهامی انتشار، تهران، چاپ چهارم، ۱۳۶۲ش؛ قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج ۱۲، ص ۶۸، بنیاد بعثت، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۷ش؛ ابن عبد الدائم (سمین حلبی)، احمد بن یوسف، الدر المصون فی علوم الکتاب المکنون، محقق: أحمد محمد الخراط، ج ۹، ص ۵۱۰ – ۵۱۱، دار القلم، دمشق، بی‌تا؛ جزائری، جابر بن موسى، أیسر التفاسیر لکلام العلی الکبیر، ج ۴، ص ۵۶۵، مکتبه العلوم والحکم، المدینه المنوره، چاپ پنجم، ۱۴۲۴ق.

[۱۱]. نبأ، ۱۲.

[۱۲]. تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص ۲۴؛ الشریف، عدنان، من علوم الأرض القرآنیه، ص ۶۷، دارالعلم للملایین، بیروت، چاپ سوم، ۲۰۰۰م

[۱۳]. تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص ۲۴.