قرآن کریم در آیه ۱۰۶ سوره یوسف مى‏‌فرماید: «بیشتر مؤمنان مشرک‌اند» منظور از شرک در این آیه که اکثر مؤمنان گرفتار آن هستند، چیست؟

پاسخ اجمالی

۱ – همان‌گونه که می‌دانید، شرک دارای مراتبی است، ممکن است آنهایی که ایمان آورده‌اند چنین تصور کنند که مؤمنان خالصى هستند، ولى معمولاً رگه‌‏‌هایى از شرک در افکار، گفتار و یا کردارشان وجود دارد. برای اطلاع بیشتر درباره اقسام و مراتب شرک و کفر پاسخ‌های: ۶۱۲ و ۲۷۱۴۷ را مطالعه کنید.

۲ – این آیه ناظر به مراتب پایین شرک است؛ یعنی بیشتر مردم با این‌که به خدا، معاد و پیامبران الهی ایمان آورده‌اند، اما در عین حال در مرتبه عمل مشرک‌اند.
امام باقر(ع) در تفسیر این آیه شریفه فرمودند: منظور این آیه شرک در اطاعت است، نه شرک در عبادت. گناهانى که مردم مرتکب مى‌‏شوند، شرک اطاعت است؛ چرا که در آن اطاعت شیطان مى‏‌کنند و به جهت این کار براى خدا شریکى در اطاعت قائل مى‏‌شوند.[۱]

از امام صادق(ع) نیز در تفسیر این آیه سؤال شد که منظور قرآن از این‌که می‌فرماید اکثر مؤمنان مشرک‌اند، چیست؟ امام در پاسخ فرمودند؛ مردم بدون توجه، از شیطان اطاعت می‌کنند و اطاعت از شیطان شرک است.[۲]

۳ – البته با توجه به این‌که شرک دارای مراتب بسیار خفی یا اخفی است؛ مراتبی از شرک وجود دارد که هیچ منافات با توحید ندارد: «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع)‏ إِنَّ الشِّرْکَ‏ أَخْفَى‏ مِنْ‏ دَبِیبِ‏ النَّمْل»؛‏[۳] امام صادق(ع) فرمود: شرک در اعمال انسان مخفى‌‏تر از حرکت مورچه است.

منبع:اسلام کوئست

[۱]. «عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع‏ فِی قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى «وَ ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ‏» قَالَ شِرْکُ‏ طَاعَهٍ وَ لَیْسَ‏ شِرْکَ‏ عِبَادَهٍ- وَ الْمَعَاصِی الَّتِی یَرْتَکِبُونَ شِرْکُ طَاعَهٍ- أَطَاعُوا فِیهَا الشَّیْطَانَ فَأَشْرَکُوا بِاللَّهِ فِی الطَّاعَهِ لِغَیْرِهِ- وَ لَیْسَ بِإِشْرَاکِ عِبَادَهٍ أَنْ یَعْبُدُوا غَیْرَ اللَّه‏». قمى، على بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج ۱، ص ۳۵۸، دار الکتاب، قم، ۱۳۶۷ش.

[۲]. «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ قَالَ یُطِیعُ الشَّیْطَانَ مِنْ حَیْثُ لَا یَعْلَمُ فَیُشْرِکُ». کلینی، کافی ج ۲، ص ۳۹۷، دار الکتب الاسلامیه، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۳]. شیح حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۹۹، مؤسسه آل البیت علیهم السلام‏، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.