ما نماز شفع را به عنوان بخشی از نماز شب می‌خوانیم؛ آیا این نماز منسوب به شفاعت است یا به تندرستی و صحت مزاج برمی‌گردد؟

پاسخ اجمالی

«شَفع» در لغت؛ به معناى ضمیمه کردن چیزى به چیزى، و مقارن و همراه بودن دو چیز است. در آیه شریفه «وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ»؛ شفع، اسم و به معناى جُفت است چنان‌که «وتر» به معناى تک می‌باشد،[۱] و علت نام‌گذاری نماز شفع به این نام، به جهت دو رکعتی بودن آن است.
«شفاعت» نیز از ریشه «شفع» به معنای ضمیمه شدن دو چیز به یکدیگر است.[۲]

برخی مفسّران در تفسیر شفاعت در آیه شریفه «مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَهً حَسَنَهً یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ مِنْها وَ مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَهً سَیِّئَهً یَکُنْ لَهُ کِفْلٌ مِنْها وَ کانَ اللَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ مُقِیتاً»[۳] گفته‌اند: اصل شفاعت از شفع است که به معناى جُفت و ضد وتر می‌باشد؛ زیرا در حقیقت کسى که براى دیگرى وساطت می‌کند، خود را رفیق و دوم او قرار داده است.[۴]

اما راجع به قسمت اخیر پرسش باید گفت: تندرستی و برطرف شدن بیماری از ثمرات نماز شب بوده که در برخی روایات بیان شده که برای اطلاع از آن 

منبع:اسلام کوئست

[۱]. ر.ک: تفاوت میان کلمات «زوج» و «شفع»، سؤال ۳۷۵۱۸.

[۲]. واسطی زبیدی، سید محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق، مصحح، شیری، علی، ج ۱۱، ص ۲۵۰، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.‌

[۳]. نساء، ۸۵: «هر کس شفاعتِ پسندیده کند، براى وى از آن نصیبى خواهد بود و هر کس شفاعت ناپسندیده‌اى کند، براى او از آن [نیز] سهمى خواهد بود. و خدا همواره به هر چیزى توانا است».

[۴]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج ۳، ص ۱۲۸ – ۱۲۹، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.