معنای «بر» و «ابرار» چیست و از نگاه قرآن؛ «ابرار»، چه ویژگیهایی دارند؟
«بِرّ» یعنی چه؟ ابرار به چه کسانی می‌گویند؟ و اوصاف «ابرار» در قرآن کدام‌اند؟
پاسخ اجمالی
«بِرّ»؛ یعنی احسان، و تحقّق آن چنین است که آدمى کار خود را نیکو کند و کار نیک را براى نیک بودن آن یا از این‌رو که خیر دیگران در آن است، انجام دهد، نه براى پاداش یا تشکّر.
مفسّران قرآن؛ در معنای «ابرار»، تعریف‌ها یا تعبیرهاى گوناگونى دارند؛ مانند این‌که گفته‌اند: ابرار؛ کسانی‌اند که طاعت خدا را به طور کامل به جاى آورند و او را از خود خشنود سازند و از گناهان بپرهیزند.
برخی از اوصاف «ابرار»(نیکوکاران) در قرآن عبارت است از: ایمان به مبدأ و معاد، ایمان به رسالت پیامبران و کتاب‌هاى آسمانى، صداقت، اقامه نماز و … .
پاسخ تفصیلی
واژه «أبرار» جمع «بارّ» (اسم فاعل)[۱] یا جمع «بَرّ»[۲] (صفت مشبهه از بِرّ) است، و «بِرّ» در لغت به معنای «خیر و فضل»،[۳] «گستردگی در کار نیک»،[۴] و «نیکو بودن کار در برابر غیر»[۵] می‌باشد.
«بِرّ»؛ یعنی احسان، و تحقّق آن چنین است که آدمى کار خود را نیکو کند و کار نیک را براى نیک بودن آن انجام دهد یا از این‌رو که خیر دیگران در آن است و نه براى پاداش یا تشکّر.[۶]
مفسّران قرآن برای «بِرّ» معانی گوناگونی بیان کرده‌اند؛ مانند:
۱ – هرگونه اطاعتِ خدا «بِرّ» نامیده می‌شود.[۷]
۲ – «بِرّ»، هر چیزى از خیر و احسان و کار مورد رضایت خدا است که عامل نزدیکى به خدا باشد.[۸]
همچنین مفسّران قرآن؛ در معنای «ابرار»، تعریف‌ها یا تعبیرهاى گوناگونى دارند؛ مانند این‌که گفته‌اند: «ابرار»؛ کسانی‌اند که طاعت خدا را به طور کامل بجاى آورند و او را از خود خشنود سازند و از گناهان بپرهیزند.[۹] یا آنان که به خدا، پیامبر و روز بازپسین ایمانى از روى رشد و بصیرت دارند.[۱۰]
اوصاف ابرار در قرآن[۱۱]
در قرآن کریم می‌خوانیم: «نیکى، [تنها] این نیست که [به هنگام نماز،] روىِ خود را به سوى مشرق و [یا] مغرب کنید [و تمام گفتگوى شما، درباره قبله و تغییر آن باشد و همه وقت خود را مصروف آن سازید] بلکه نیکى [و نیکوکار] کسى است که به خدا، و روز رستاخیز، و فرشتگان، و کتاب [آسمانى]، و پیامبران، ایمان آورده و مال [خود] را، با همه علاقه‌اى که به آن دارد، به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان، انفاق می‌کند، نماز را برپا می‌دارد و زکات را می‌پردازد و [همچنین] کسانى که به عهد خود – به هنگامى که عهد بستند – وفا می‌کنند و در برابر محرومیت‌ها و بیماری‌ها و در میدان جنگ، استقامت به خرج می‌دهند اینها کسانى هستند که راست می‌گویند و [گفتارشان با اعتقادشان هماهنگ است] و اینها هستند پرهیزکاران!».[۱۲]
اوصاف ابرار در این آیه شریفه، دربردارنده مراتب سه‌گانه اعتقاد(باورها)، اخلاق و عمل است.[۱۳]
۱ و ۲ – ایمان به مبدأ و معاد
تعبیر «مَنْ آمَنَ بِاللَّه وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ» همه شناخت‌هاى مرتبط با معرفت اللّه مانند شناخت براهین اثبات واجب و صفات ثبوتى و سلبى او را در بر می‌گیرد.[۱۴] خداى متعال در تبیین صفات «ابرار»، از ایمان به خدا و روز بازپسین آغاز کرد؛ زیرا این ایمان، اساس هر بِرّ و مبدأ هر خیرى است و ایمان، ریشه «برّ» نیست، مگر این‌که در نفس آدمى با برهان تثبیت شود و همراه با خضوع باشد.[۱۵]
۳ – ایمان به فرشتگان
«… وَ الْمَلائِکَه»؛ «ابرار» ایمان به وجود فرشتگان الهى دارند و این‌که آنها بندگان گرامى پروردگار هستند و در هیچ کارى بر فرمان او سبقت نمی‌گیرند و از امر او تخلف نمی‌کنند.[۱۶] افزون بر این؛ فرشتگان، واسطه فیض خداوند و تدبیر کننده امور به اذن اویند؛ بنابراین، ایمان به آنان از باب شکر واسطه نعمت لازم است؛ چنان که شکر خداوند در جایگاه مبدأ همه نعمت‌ها قرار دارد.[۱۷]
۴ – ایمان به رسالت پیامبران و کتاب‌هاى آسمانى
«وَ الْکِتابِ وَ النَّبِیِّینَ»؛ مقصود از ایمان به کتاب و پیامبران، ایمان به رسالت همه پیامبران الهى و کتاب‌هاى آسمانى آنان بوده، و ایمان به آنان، مستلزم پیروى از هدایتشان است. سِرّ این‌که مؤمنان و پارسایان، به ویژه «ابرار»، به همه رسولان و همه کتاب‌هاى آسمانى ایمان دارند، این است که همه شرایع، در اصول و خطوط کلّى معارف (مبدأ، معاد، عمل صالح) یکسانند.[۱۸] از این‌رو پیامبران الهى، هر یک مُصدِّق رسولان پیشین و مبشّر پیامبران پس از خود بوده‌اند.[۱۹]
موارد پیش گفته، جامع همه معارف حقّى است که خداى سبحان، ایمان به آنها را از بندگانش خواسته و مقصود از ایمان، ایمان کاملى است که در قلب آدمى مستقر شود و شک، اعتراض و اضطراب بدان راه نیابد و در قلمرو اخلاق و رفتار نیز بی‌اثر نباشد. جمله «أُولئِکَ الَّذینَ صَدَقُوا» در ذیل این آیه که پس از شمردن اوصاف «ابرار» قرار گرفته و در آن، صدق مطلق آمده و به اعمال قلبى یا جوارحى مقیّد نشده، نشانه ایمان صادقانه «ابرار» است. بنابراین، «ابرار» داراى مرتبه عالى ایمان‌اند؛[۲۰] چنان‌که قرآن می‌فرماید: «کسانى که ایمان آوردند و ایمانشان را به ستمى [مانند شرک] نیامیختند، ایمنى [از عذاب] براى آنان است، و آنان راه یافتگانند».[۲۱]
۵ – صداقت
«أُولئِکَ الَّذینَ صَدَقُوا»؛ «ابرار» در ایمان خود صادق‌اند، نه کسانی که ایمان را با زبان اظهار می‌کنند؛ ولى دل‌هایشان ایمان نیاورده است.[۲۲] حصر در این جمله تأکیدى بر تعریف و بیان حدّ و بدین معنا است که اگر برجستگان از اهل صدق و صداقت را می‌جویى، آنان همان ابرارند.[۲۳]
۶ – پارسایى
«وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُتَّقُون»؛ «ابرار» که ابعاد اعتقادى دین را باور دارند، از دارایی‌هاى خود براى دست‌گیرى از مستمندان بهره می‌گیرند؛ وظایف عبادى و اجتماعى خویش را انجام می‌دهند و در نبرد با دشمنانِ دین، استقامت می‌ورزند، تقوا‌پیشگان حقیقی‌اند. حصر در جمله «أولـئِکَ هُم المُتَّقون» بیانگر کمال تقوا است؛ زیرا اگر برّ و صدق به مرحله تمام نرسد، تقوا نیز کامل نخواهد شد.[۲۴]
۷ – وفادارى
«وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا»؛ «ابرار»کسانى هستند که به عهد خویش به هنگامى که پیمان می‌بندند وفا می‌کنند. چرا که سرمایه زندگى اجتماعى، اعتماد متقابل افراد جامعه است، و از جمله گناهانى که رشته اطمینان و اعتماد را پاره می‌کند و زیربناى روابط اجتماعى را سست می‌نماید ترک وفاى به عهد است، به همین دلیل در روایات اسلامى چنین می‌خوانیم که مسلمانان موظّفند سه برنامه را در مورد همه انجام دهند، خواه طرف مقابل، مسلمان باشد یا کافر، نیکوکار باشد یا بدکار، و آن سه عبارتند از: «وفاى به عهد، اداى امانت و احترام به پدر و مادر».[۲۵]
۸ – شکیبایى
«وَ الصَّابِرینَ فِی الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حینَ الْبَأْس»؛ «ابرار» هنگام محرومیت و فقر، و به هنگام بیمارى و درد، و همچنین در موقع جنگ در برابر دشمن، صبر و استقامت به خرج می‌دهند، و در برابر این حوادث زانو نمی‌زنند. دو خُلقِ وفا و صبر که یکى (صبر) مقتضایش سکون است و دیگرى (وفا) به حرکت تعلّق می‌گیرد، دربردارنده همه اخلاق نیک نیست؛ امّا هرگاه این دو تحقّق یابد، دیگر خلق‌هاى نیکو نیز محقّق می‌شود.[۲۶] پایدارى، پایه اصیل هر طاعت و پاکى است؛ از این‌رو در قرآن؛ از عوامل راه‌یافتن ابرار، به بهشت شمرده شده: «و به [پاس] آنکه صبر کردند، بهشت و پرنیان پاداششان داد».[۲۷] و هنگام ورود بهشتیان به بهشت، فرشتگان در خوشامدگویى به آنان از پایداریشان در دنیا یاد می‌کنند: «سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ».[۲۸]
۹ – اقامه نماز
«وَ أَقامَ الصَّلاه»؛ «ابرار»، هم اهل نمازند و هم حقیقت آن‌را به پا می‌دارند. به پا داشتن نماز راستین، به معناى توفیق یافتن ابرار در دست‌یابى به آثار و برکاتى است که قرآن براى نماز بر می‌شمرد؛ مانند ذکر و یاد خدا،[۲۹]بازداشتن فرد و جامعه از فحشا و منکر،[۳۰] نجاتِ انسان از بی‌قرارى هنگام سختى و ندارى و از انحصارطلبى و بخل هنگام توانگرى.[۳۱]
۱۰ – پرداخت زکات
«وَ آتَى الزَّکاهَ»؛ آنها زکات را می‌پردازند. بسیارند افرادى که در پاره‌اى از موارد حاضرند به مستمندان کمک کنند اما در اداء حقوق واجب سهل‌انگار می‌باشند، و به عکس گروهى غیر از اداى حقوق واجب به هیچ‌گونه کمک دیگرى تن در نمی‌دهند، حتى حاضر نیستند حتى یک دینار به نیازمندترین افراد بدهند، آیه فوق با ذکر «انفاق مستحبّ و ایثارگرى» از یک سو، و «اداى حقوق واجب» از سوى دیگر، این هر دو گروه را از صف نیکوکاران واقعى خارج می‌سازد و نیکوکار را کسى می‌داند که در هر دو میدان انجام وظیفه کند.[۳۲]
در آیات دیگری نیز؛ «هراس از قیامت»،[۳۳] «اخلاص»،[۳۴] و «انفاق محبوب»[۳۵] از اوصاف و ویژگی‌های «ابرار» شمرده شده است.
درجات ابرار
از آن‌جا که «بِرّ» درجاتى دارد، «ابرار» نیز مراتب گوناگونى دارند. برخى در دامنه، و برخى بر قلّه بلند «بِرّ» و نیکى مستقرّند؛ بر این اساس، فضایلى که در قرآن براى «ابرار» شمرده شده، اگرچه شأن نزول برخى آیاتش، مانند آیات سوره انسان خاص است، اما دایره شمول آن به گروه خاصّى از «ابرار» محدود نیست.
به دیگر سخن؛ سبب نزول آیات سوره انسان، معصومان(ع) بودند؛ امّا الفاظ آن عام و شامل همه کسانى است که به این اوصاف متّصف شوند؛ پس ستایش‌ها و بشارت‌هاى این سوره نیز اوّلاً و بالذّات اهل بیت و ثانیاً بالعَرَض هر کس را که به صفات آنان متّصف شود، دربر می‌گیرد. به هر حال برترین «ابرار» کسانی‌اند که آیات سوره انسان در شأن آنان نازل شده و پاداش‌هاى آنان، به صورتى قطعى و بدون تعلیق بر شرط خاصّى بیان شده است.
منبع:اسلام کوئست
[۱]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص ۱۱۴، بیروت، دار القلم، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
[۲]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۹۰۸، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش؛ طبری، محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۱۴۲، بیروت، دار المعرفه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
[۳]. فیومى، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ص ۴۳، قم، مؤسسه دار الهجره، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق.
[۴]. مفردات ألفاظ القرآن، ص ۱۱۴.
[۵]. مصطفوى، حسن، التحقیق فى کلمات القرآن الکریم، ج ۱، ص ۲۶۹، بیروت، قاهره، لندن، دار الکتب العلمیه، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، چاپ سوم، ۱۴۳۰ق.
[۶]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۲۰، ص ۱۲۴، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
[۷]. طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۹۵، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا؛ جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۵۵.
[۸]. موسوی سبزواری، سید عبد الاعلی، مواهب الرحمان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۲۸۵، بیروت، مؤسسه اهل بیت(ع)، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.
[۹]. رشیدالدین میبدی، احمد بن ابی سعد، کشف الأسرار و عده الأبرار، ج ۱۰، ص ۴۰۶، تهران، انتشارات امیر کبیر، چاپ پنجم، ۱۳۷۱ش؛ ر.ک: التبیان فى تفسیر القرآن، ج ۱۰، ص ۳۰۲.
[۱۰]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۲۰، ص ۱۲۴.
[۱۱]. برای آگاهی بیشتر درباره اوصاف ابرار؛ ر.ک: اسلامی، علی، مقاله ابرار، دائره المعارف قرآن کریم، ج ۱، مرکز فرهنگ و معارف قرآن.
[۱۲]. بقره، ۱۷۷.
[۱۳]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۲۸، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
[۱۴]. مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۷۶.
[۱۵]. قلمونی حسینی، محمد رشید بن علی رضا، تفسیر القرآن الحکیم (تفسیر المنار)، ج ۲، ص ۹۰، قاهره، الهیئه المصریه العامه للکتب، ۱۹۹۰م.
[۱۶]. مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۷۶.
[۱۷]. موسوی سبزواری، سید عبد الاعلی، مواهب الرحمان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۲۹۴، بیروت، مؤسسه اهل بیت(ع)، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.
[۱۸]. آل عمران، ۱۹.
[۱۹]. جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، ج ۲، ص ۱۹۵، قم، اسراء.
[۲۰]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۲۹ – ۴۳۰.
[۲۱]. انعام، ۸۲.
[۲۲]. ر.ک: تفسیر المنار، ج ۲، ص ۹۰ – ۹۲.
[۲۳]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۲۹.
[۲۴]. همان.
[۲۵]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۲، ص ۱۶۲، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
[۲۶]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۲۹.
[۲۷]. انسان، ۱۲.
[۲۸]. رعد، ۲۴.
[۲۹]. طه، ۱۴.
[۳۰]. عنکبوت، ۴۵.
[۳۱]. معارج، ۱۹ – ۲۲.
[۳۲]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱، ص ۶۰۰، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
[۳۳]. انسان، ۷.
[۳۴]. انسان، ۹.
[۳۵]. آل عمران، ۹۲٫ ر.ک: «فلسفه انفاق»، سؤال ۶۵۸۲.
پاسخ دهید