زبور، کتاب مقدس کدام دین است؟ آیا آن با یهودیت و مسیحیت ارتباط دارد؟

پاسخ اجمالی

«زبور»، کتاب مقدس حضرت داود نبی(ع) است. علامه طباطبایی در تفسیر آیه «وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ»[۱] گفته‌اند: ظاهراً منظور از «زبور» کتابی است که به حضرت داود داده شده است؛ زیرا در جای دیگر قرآن خداوند می‌فرماید: «وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً»؛[۲] یعنی «و به داود، زبور دادیم». و برخی گفته‌اند مقصود از زبور مطلق کتاب‌هایی است که بر پیامبران نازل شده است و یا منظور کتاب‌های بعد از حضرت موسی(ع) است ولی دلیلی براین مدعا وجود ندارد.[۳]

با توجه به آیات قرآن؛ به نظر می‌رسد حضرت داود نبی(ع) دین جدیدی را عرضه نکرده باشد. مانند آیاتی که آیه ۲۴۷ تا ۲۵۱ به بخشی از اوائل زندگی ایشان می‌پردازد:
بعد از اتمام پیامبری حضرت موسی، عده‌ای از بزرگان بنی اسرائیل نزد پیامبرشان (در نام این پیامبر میان مفسران اختلاف است)[۴] رفتند و از او درخواست نمودند که پادشاهی بر آنها بگمارد تا در راه خدا کارزار نمایند. خداوند به آنان گوشزد کرد که ممکن است فرمان او را نپذیرید و آنان قول فرمانبری دادند ولی جز اندکی به سخن خود پایبند نبوده و خداوند به (احوال) ستمکاران دانا است.

خداوند طالوت را بر آنان فرمان‌روا ساخت و نشانه‌هایی در اثبات پادشاهی او از ناحیه پروردگار وجود داشت؛ مانند وسعت دانش و قدرت بدنی و همراه داشتن تابوت (عهد) که مایه آرامش برای آنان بود و (نیز) بازمانده‌اى از آنچه از خاندان موسى و هارون بر جاى نهاده‌اند و فرشتگان آن‌را حمل می‌کنند… و خداوند آنان را با چشمه‌ای آزمایش نمود و جز اندکی در این امتحان پیروز نشدند و سپاه طالوت با جالوت رویارو شد و جالوت توسط فرمانده لشکر طالوت که حضرت داود(ع) بود کشته شد.[۵]

در آیات دیگر نیز اشاره نشده که ایشان دین جدیدی آورده باشند. اما به هر حال وظیفه پیروان تمام ادیان است که این کتاب الهی را مقدس بشمارند.

منبع:اسلام کوئست

[۱]. انبیاء، ۱۰۵: «در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته‌ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد!».

[۲]. اسراء، ۵۵.

[۳]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۳۲۹، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۴]. ر.ک: شبر سید عبد الله، تفسیر القرآن الکریم، ص  ۷۷، بیروت، دار البلاغه للطباعه و النشر، ۱۴۱۲ق.

[۵]. بقره، ۲۴۷ – ۲۵۱.